داستان

“هیولا”* مانده بودم این یکی را بخرم یا هیولایی از رنگ‌ها را که چشم‌هایش چپکی و دست‌هایش تا‌ به تا بود. راستش دیدنش بدجوری من

“می‌خواستم قصه بگم” گفت _ اینجا، اون جایی نیست که قرار بود باشیم. گفتم _تُو، تو نور خوابت نمی‌بره. گفت _ مثل باد… تب نداشت،

“زنِ دو قرنْ بعد” _ من ازت خوشم اومده. صدای نفسش بلندتر از صدای کلمه‌ها بود. سقف را نگاه می‌کند. رویم را برمی‌گردانم سمت پله‌ها

رویا و قصه من روشنی تمام رویاهای دور‌م. آن‌ها که از شکافتن جان برآمده‌اند؛ من لحظه‌ی زودگذر رسیدن نه ، آن لحظه‌ای هستم که رویا

دیالوگ _ « اگر موقع نگاه کردن به آن‌ها اینقدر غمگین نمی‌شدم ممکن بود من ‌هم همراهشان بخندم»  _ببین برای این‌که سوزن راحت از پوست